Na wysokość alimentów zasądzanych przez sądy ma wpływ wiele czynników. Jednym z nich jest wysokość osiąganych przez rodziców zarobków, poziom ich życia oraz wysokość ponoszonych kosztów. Zatem w większych miastach można dostrzec tendencję do zasądzania przez sądy wyższych alimentów niżeli w mniejszych.
Zgodnie z art. 135 § 1 kodeksu rodzinnego i opiekuńczego sąd, ustalając wysokość alimentów, kieruje się usprawiedliwionymi potrzebami uprawnionego, ale bierze też pod uwagę możliwości zarobkowe i majątkowe zobowiązanego, lecz nie tylko te rzeczywiście uzyskiwane, ale również te zarobki i dochody, które osoba zobowiązana może i powinna uzyskiwać przy dołożeniu należytej staranności i przestrzeganiu zasad prawidłowej gospodarki oraz stosownie do swoich sił umysłowych i fizycznych (uchwała SN z 16.12.1987 r., III CZP 91/86, OSNC 1988/4, poz. 42).
Istotnym kryterium wpływającym na wysokość zasądzanych alimentów (w przypadku alimentów na rzecz małoletnich dzieci) są również osobiste starania każdego z rodziców o utrzymanie i wychowanie dziecka.
Chcąc zatem ustalić wysokość alimentów należy w pierwszej kolejności określić powtarzające się miesięczne wydatki na dziecko i przypisać im odpowiednie kwoty. Standardowymi kosztami utrzymania i wychowania dziecka są m.in. wyżywienie, odzież i obuwie, środki higieny i czystości, zajęcia dodatkowe, opłaty związane z mieszkaniem, rozrywka, koszty dojazdów do szkoły. Należy zwrócić szczególną uwagę na koszty mieszkaniowe, które dzielimy przez liczbę osób wspólnie zamieszkujących w danym mieszkaniu np. jeżeli w mieszkaniu zamieszkuje matka z partnerem i dzieckiem to koszty dzielimy na 3 osoby. Natomiast w przypadku kosztów ponoszonych jednorazowo lub sezonowo np. wakacje, wizyty u lekarza to w takiej sytuacji kwotę wydatku dzielimy przez 12 miesięcy. Zatem jeżeli dziecko w ciągu roku wyjeżdża dwa razy na wakacje to sumujemy wysokość ponoszonych z tego tytułu kosztów na dziecko i dzielimy na 12 a otrzymaną kwotę dodajemy do miesięcznych kosztów utrzymania dziecka.
Zgodnie z art. 133 § 1 k.r.o rodzice obowiązani są do świadczeń alimentacyjnych względem dziecka, które nie jest jeszcze w stanie utrzymać się samodzielnie. W związku z tym rodzice ponoszą koszty utrzymania i wychowania dziecka po równo. Zatem w pozwie o alimenty można żądać od drugiej strony około połowy z oszacowanej łącznej kwoty miesięcznych wydatków. Czyli jeżeli miesięczne koszty utrzymania dziecka wynoszą 2.000 zł. to podzielone po równo między ojca i matkę – daje kwotę 1000 zł. żądania od drugiej strony.
Powyższa sytuacja nie występuje zawsze. Sądy często biorą pod uwagę osobiste starania na opiekę i wychowanie dziecka. To daje możliwość żądania alimentów w proporcji np. 60%/40%.
Natomiast kryterium, które nie wpływa na wysokość alimentów jest otrzymywane świadczenie 500 plus oraz inne świadczenia wspierające rodzinę.
Gdy ustawą z 11.02.2016 r. o pomocy państwa w wychowywaniu dzieci wprowadzono świadczenie 500 plus do sądów w ogromnej ilości zaczęły wpływać pozwy o obniżenie alimentów. Wskutek powyższego, konieczne stało się wprowadzenie zmiany ustawowej, wyraźnie wskazującej, że tego świadczenia jak również kilku innych mających na celu wspieranie rodzin, nie należy uwzględniać przy zasądzaniu alimentów. Zmiana została wprowadzona do Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego ustawą z 10.06.2016 r., która weszła w życie 20.08.2016 r. W wyniku tej nowelizacji inne brzmienie otrzymał art. 135 § 3 k.r.o. –
Na zakres świadczeń alimentacyjnych nie wpływają:
1)świadczenia z pomocy społecznej lub funduszu alimentacyjnego, o którym mowa w ustawie z dnia 7 września 2007 r. o pomocy osobom uprawnionym do alimentów(Dz.U. z 2020 r. poz. 808 i 875), podlegające zwrotowi przez zobowiązanego do alimentacji;
2)świadczenia, wydatki i inne środki finansowe związane z umieszczeniem dziecka w pieczy zastępczej, o których mowa w przepisach o wspieraniu rodziny i systemie pieczy zastępczej;
3)świadczenie wychowawcze, o którym mowa w ustawie z dnia 11 lutego 2016 r. o pomocy państwa w wychowywaniu dzieci (Dz.U. z 2019 r. poz. 2407);
4)świadczenia rodzinne, o których mowa w ustawie z dnia 28 listopada 2003 r. o świadczeniach rodzinnych (Dz.U. z 2020 r. poz. 111);
5)rodzicielskie świadczenie uzupełniające, o którym mowa w ustawie z dnia 31 stycznia 2019 r. o rodzicielskim świadczeniu uzupełniającym (Dz.U. poz. 303).
W razie jakichkolwiek pytań zapraszam do kontaktu.
